Santana – Santana IV

Gedurfd. De band Santana heeft 45 (!) jaar na het verschijnen van het album Santana III in dezelfde bezetting (naast Carlos Santana toetsenist Gregg Rolie, gitarist Neal Schon, percussionist Michael Carabello en drummer Michael Shrieve) onlangs Santana IV uitgebracht. Hoewel Carlos Santana zelf als muzikant en gitarist in de tussentijd natuurlijk nooit echt van het toneel is verdwenen, mag een dergelijke reünie op zijn zachtst gezegd tamelijk uniek heten. En de vraag die zich aandient, is natuurlijk: hoe heeft dit uitgepakt?

Welnu. Het blijkt teveel gevraagd het vroegere werk te overtreffen, maar we kunnen wel concluderen dat Santana eigenlijk geen spat is veranderd en dat is toch goed nieuws. De unieke Santana sound is gewoon vanuit 1971 over de tijd heen getild en in 2016 weer neergezet. Iedereen die van Santana hield en houdt, zal kunnen genieten van dit album dat maar liefst 16 nummers bevat.

De uit duizenden herkenbare muziek (uitzinnig gitaar- en hammondorgelgeweld en spetterende Latin-percussie) klinkt sprankelend, fris en vraagt om mee swingen. Het is duidelijk te merken dat de muzikanten er zin in hadden. Hoogtepunten zijn de twee nummers met zanger Ronald Isley die funky, catchy en muzikaal volkomen over the top zijn, het al even onweerstaanbare All Aboard en het psychedelische Fillmore.

Mindere nummers zijn er ook. Dat zijn de nummers waarin ze graag op anderen willen lijken. Blues Magic neigt teveel naar ZZ Top en Forgiveness deed onwillekeurig aan het gefröbel van Joe Satriani denken. Ook de teksten zijn niet overal even hoogdravend (“Spread your wings” en “Sit on my lap girl”, dat niveau).

Dus: beter dan het was? Nee. Heel goed? Ja! Santana kan het nog steeds. Mogen wij de heren daarom verzoeken de volgende keer een iets kortere tijdreis in te plannen?