Opeth-Sorceress

meermeer

Ik had wel eens van de band Opeth gehoord. Wat ik ervan wist, was dat het géén Amerikaanse, maar een Zweedse band is (uit Zwéééden) en dat ze oorspronkelijk uit het deathmetalgenre komen. De band is geformeerd rondom zanger/gitarist/componist/bandleider Mikael Åkerfeldt.

Nu houd ik totaal niet van deathmetalmuziek. Los van het feit dat ik er geen muziek in hoor, wordt hierbij gegrunt in plaats van gezongen. Grunten is zo’n beetje het geluid dat een lijk maakt nadat het is opgegraven en dan gaat praten. Van dat occulte gedoe moet ik helemaal niks hebben.Toch werd ik door verhalen uit de media nieuwsgierig naar hun laatste album Sorceress. Ik ken geen van hun voorgaande albums. Dat ik geen vergelijkingsmateriaal heb, vind ik alleen maar prettig. Zo kan ik dit album lekker op zijn eigen kwaliteiten beoordelen. Dus ging ik luisteren.

Het eerste nummer “Persephone” is stemmig en rustig. Hoofdinstrument is een akoestische gitaar en verderop wat strijkers. Het is vrijwel instrumentaal. Slechts een zacht gesproken vrouwenstem op het eind. “Ja ja” denk je dan. “Even iedereen op het verkeerde been zetten”.
Inderdaad begint het titelnummer al wat heavier met in het intro een overstuurd orgel en wilde drums. Niet veel later worden de eerste dubbele gitaarmuren al opgebouwd, log en zwaar. Ik ben ontzettend op mijn hoede voor wat komen gaat, maar er komt dus niks, dat wil zeggen: er komt geen deathmetal. De muziek blijft heel melodieus, heeft een lekker stuwend ritme en wordt zowaar zeer fraai gezongen. Het nummer is behoorlijk uitgesponnen, kent veel tempo- en sfeerwisselingen en is redelijk complex. Opvallend is het gebruik van een Hammondorgel. Die komt nog wel vaker terug op het album.

De single “The Wilde Flowers” is wat eenvoudiger van opzet en ook makkelijk in het gehoor liggend. Beetje mainstream rock. Helemaal geen vrolijke clip overigens, met allemaal doodshoofden. Heeft u trouwens de hoes van dit album al gezien?

“Will o The wisp” is heel rustig, dromerig en melancholisch. Zelfs heel eh… mooi! Je zou het gerust een powerballad kunnen noemen.

In “Chryalis” gaan we weer richting de jaren zeventig uptempo rock à la Deep Purple of Uriah Heep. Weer met het Hammond orgel. Ook hier valt weer op dat het nummer weer heel makkelijk in het gehoor ligt. In “Sorceress 2” hoor ik de beginakkoorden van Vandenbergs ”Burning Heart” voorbij komen. Dit nummer is vrijwel falsetto gezongen. Ook weer dromerig en soft.

“The Seventh Sojourn” bevat aanvankelijk zowaar Oosterse wereldmuziek met bijbehorende strijkers en percussie. Heel fraai! Het laatste deel kent een anders sfeer, met piano en echoende zang. .
Mag ik het nummer Stange Brew omschrijven als pure symfonische jazzrock? Ik hoor hier al het goede van de progressieve jaren zeventig muziek in. Geweldig gitaarspel!

Zo gaat dit alles nog een paar nummers door en uiteindelijk kunnen we concluderen dat de deathmetal op het hele album ver te zoeken is. Misschien haken de fans van het eerste uur af bij dit album, maar ik vind het een zegen. Sterker nog: ik vind het geweldige muziek, al is het dan allemaal niet heel erg opbeurend. Het kan zijn dat je niet van harde muziek houdt, maar het valt niet te ontkennen dat Opeth enorm veel kwaliteit heeft. Op mijn 51e hoor ik niet zoveel muziek meer die mij direct aanspreekt. Het draagt van alles in zich. Heel ideeënrijk en complex. Verveelt ook na talloze luisterbeurten geen seconde.