Metallica-Hardwired…To Self-Destruct

De band gaat er vol in met een oorverdovend volume en een overdonderend tempo. Ze hebben zich er ook niet met een Jantje-van-Leiden van afgemaakt. Het (dubbel)album bevat 12 nummers en duurt bijna 80 minuten. Met name de eerste zes nummers zijn puike composities en weten de aandacht heel goed vast te houden. Standaard bevat het album de vertrouwde ingrediënten: snelle drums van Lars Ulrich. Bozige, ietwat overstuurde zang van James Hetfield, virtuoos en speedy gitaarwerk van Kirk Hammett, en dat alles kundig bij elkaar gehouden door bassist Robert Trujillo.

De start is meteen al furieus: in het lekkere compacte “Hardwired” wordt meteen de hoogste versnelling gekozen. Echte speedmetal dus. In het opvolgende “Atlas, Rise!” klinken weer die gitaarmuren waar ik zo van houd (hoe leg je uit hoe een gitaarmuur klinkt?). Af en toe hoor ik een mooie Iron Maiden achtige twin gitaarsolo. Het derde nummer met de curieuze titel “Now That We’re Dead” is iets trager van tempo, maar klinkt wel coherent (catchy, dat wil zeggen, het is niet moeilijk de melodielijn erin te herkennen). Ook “Moth Into Flame” doet een beetje Iron Maiden achtig aan. Kirk Hammett laat in zijn solo’s horen dat hij nog steeds in de voorhoede van de gitaristen staat. “Halo On Fire” begint zowaar rustig. Het is bijna niet te geloven dat de gevoelige zang van James Hetfield afkomstig is! Dit nummer kent de nodige tempowisselingen en diverse sferen.

Dan begint echter vanaf “Confusion” de luistermoeheid in te vallen. De nummers worden rommeliger en de composities grijpen je niet meer zo beet, hoewel “Confusion” zelf nog wel wordt gered door een mooie terugkerende gitaarrif. “Here Comes Revenge”, “Am I Savage?” en “Murder One” blijven totaal niet hangen. Pas bij het laatste nummer “Spit Out The Bone” schrik je weer wakker. Zo snel als ze erin gegaan zijn, zo gaan ze er hier ook weer uit, met supersnel drumwerk, klassieke invloeden in de gitaarsolo’s en een prominente rol voor de bas.

Ik moet eerlijk zeggen dat het even duurde voordat de goede “vibes” bij mij opkwamen. Bij een oppervlakkige eerste beluistering gleden alle nummers nogal van me af en wist het album niet direct indruk te maken. Dat kwam misschien omdat de nummers op zich niets toevoegen aan wat we al kenden van Metallica. Ik hoorde alleen maar een band die heel hard zijn best doet.

Maar bij nadere geconcentreerde beluistering werd het toch anders. De meeste nummers zitten vol élan en steken goed in elkaar. En een band die zijn best doet, kan sowieso nooit kwaad. Dus als ik dit album op deze kwaliteiten beoordeel kan de conclusie niet anders zijn dan dat het, op een paar zwakkere momenten na, zeer de moeite waard is. En dat is toch niet slecht na acht jaar wachten.