“Hé, wat leuk”, dacht ik laatst. “Een nieuw nummer van Duffy. Komt er vast een nieuw album van haar uit. Kan ik daar een recensie over schrijven!”
Kent u Duffy nog? Dat is een Engelse zangeres, die inmiddels alweer in de vergetelheid is geraakt. Terwijl haar debuutalbum, met een heerlijke jaren 60 gevoel, in 2008 een megasucces was . Warwick Avenue, Mercy, Steppin Stone, u kent die nummers vast nog wel. Ze bracht haar debuutalbum uit in het zelfde jaar als Adéle. Van wie ze de wedstrijd grandioos verloren heeft. Ook werd ze vergeleken met Amy Winehouse. Ook van verloren (hoewel Amy in haar huidige staat toch ook moeilijk als een overwinnaar gezien kan worden). Als een soort U2 versus Simple Minds. Ze gaan gelijk op maar de één rijgt de hoogtepunten aan elkaar terwijl de ander wegzakt. Terwijl ik Duffy stiekem véél leuker vond. Al mag je dat natuurlijk helemaal niet zeggen. Maar was het rockgod Eddie van Halen niet die destijds beweerde dat het er niet om gaat of iets goed is of niet? Het gaat erom of je iets leuk vindt of niet. Zo.
Het zal u opgevallen zijn dat er inmiddels al aardig wat namen zijn gepasseerd. En, om het nog bonter te maken: het was Duffy helemaal niet die ik hoorde. Tot mijn lichte teleurstelling hoorde ik hier een Nederlandse band, Rondé, genaamd, met hun single Naturally. Maar teleurstelling of niet: wát een leuke plaat!
Rondé bestaat sinds 2014 en timmert aardig aan de weg. Niet zo heel lang geleden kwam hun debuutalbum Rondé uit. In 2105 wonnen ze de 3 FM Serious Talent Award. Ze mochten tot voor enkele dagen nog de hoop koesteren om twee nieuwe 3 FM Awards te winnen, voor beste single en beste album. Nu valt 3 FM muzikaal natuurlijk helemaal niet serieus te nemen. En als uiteindelijk Kensington de prijs voor het beste album in de wacht heeft gesleept en Chef’Special de prijs voor de beste single, dan weet je het wel weer. En tóch is het leuk. Het leek mij daarom wel fair om dan een recensie over het album van Rondé te schrijven. Maar misschien had ik dat maar beter niet kunnen doen.
Want het is nogal een tour om het hele album door te komen. De website van de band zet de zaken (begrijpelijk) nogal aan en spreekt van kwaliteitspop en een variatie van ballads, popsoul, rock en dance-beats. Toch hoor ik al die verschillen niet zo. Het zijn niet hele opzienbarende, wat eenvormige, lieve popliedjes, die vooral drijven op toetsen met op de achtergrond een U2-achtige gitaarsound. Belangrijkste kenmerk is de typische, ietwat kinderlijke Duffy-ische stem van zangeres Rikki Borgelt. Zo hier en daar wordt gepoogd een stadion-meezingeffect te bereiken door veel oh-oh-oh-oh tjes in hun liedjes te gooien (een soort Kensington Light, beide bands komen uit Utrecht, zou dat er iets mee te maken hebben?). Best leuk allemaal hoor, maar ook niet meer dan dat.
En vreemd genoeg blijkt de zang zélf uiteindelijk het grootste probleem te zijn. De stem van Rikki Borgelt lijkt aanvankelijk nog de grote troef. Toch wordt die stem gaandeweg tamelijk vermoeiend totdat uiteindelijk zelfs een zekere irritatie optreedt. Dat komt omdat haar zang nogal vlak is. Het is niet heel virtuoos maar het heeft ook weinig soul. Pas als zij in de lage registers belandt (bijvoorbeeld in Electric Lover) hoor je iets van een aangenaam rafeltje.
Blijft hun single Naturally als uitspatting over. Uptempo met schwung, tempowisselingen en een drummer die uit zijn dak gaat. Dit nummer steekt ver uit boven de rest van het materiaal. Terechte single dus. Rondé heeft inmiddels al laten zien geen one hit wonder te zijn. Dat is mooi. Maar hopelijk blijft hun het lot bespaard dat Duffy trof. Naar wie ik uiteindelijk liever luister.