Vandenberg’s Moonkings-Mk II

In 2014 werden we verblijd met de muzikale wederopstanding van de befaamde Nederlandse rockgitarist Ad/Adje/Adriaan/Adrian Van den Berg, kortweg Vandenberg. Hij, die het geschopt had tot het rockwalhalla, als bandlid en componist van Whitesnake, als was het een voetballer die is uitverkoren om in de basis van Barcelona te staan.
Hij, die van professie eigenlijk schilder is (en ik bedoel dan een zeer succesvol kunstschilder) had weer zin om muziek te maken, maar wilde het, bescheiden als hij lijkt te zijn, klein houden. Hij verzamelde een stel jonge talentvolle Nederlandse honden bij elkaar, formeerde de formatie Vandenberg’s Moonkings, en slingerde het gelijknamige debuutalbum de wereld in, een album vol (retro)rockmuziek, dat erg goed ontvangen werd.

Dat zijn terugkeer in de muziek geen bevlieging was, moge blijken uit de verschijning van het tweede album, enkele weken geleden, met de titel Mk II. Dit album, in dezelfde samentelling als het eerste album, staat weer bol van de elementaire (hard)rock, dat in de jaren 80 en begin jaren 90 zo populair was. Het album laat een hechtere bandsound horen dan op het eerste album. Recht toe recht aan, tamelijk stereotype heavy rockmuziek. Beetje Whitesnake- AC/DC achtig. Prima composities, tikje traditioneel, die lekkerder in je gehoor gaan zitten naarmate je er vaker naar luistert. Geen muzikale vergezichten dus en de teksten beslaan vooral de onderwerpen “vrouwen en alles wat daarbij komt kijken”.

Paar dingen die een beetje jammer zijn: de uitspraak van zanger Jan Hoving zo hier en daar en dat Ad Vandenberg zich volledig in dienst van de band stelt, vind ik ook wel jammer. Geen neoklassiek gitaargeweld dus maar voor het grootste deel korte gitaarsolo’s als onderdeel van de muziek. Ik denk dat Ad Vandenberg zelf allang blij is dat hij de muziek kan maken die hij zelf wil. En laten we eerlijk zijn: deze kritiekpuntjes kunnen niet verhullen dat ik het GeWelDig vind dat Vandenberg weer muziek maakt.

En wat zou deze band live presteren? Op 18 november 2017 zag ik ze in De Boerderij in Zoetermeer. Over dit optreden kan ik eigenlijk vrij kort zijn. Hier staat een band waarvan het spelplezier bijna uit het dak spat. Nummers van beide Moonkings albums worden gespeeld, natuurlijk Burning Heart en een aantal Whitesnake nummers, waarvan een paar in een gezellige semi-akoestische setting met Hoving en Vandenberg samen zittend op het podium.

Vooral zanger Jan Hoving is een openbaring: zonder enige moeite, loepzuiver en met een geweldige bravoure staat hij daar te zingen. Ook Ad Vandenberg staat, ook nu weer bescheiden, eigenlijk alleen maar met een enorme grijns op zijn gezicht te spelen. Drummer Mart Nijen Es en bassist Sem Chistoffel stellen zich aanvankelijk vooral dienstbaar op dus je weet niet heel goed wat voor vlees je in de kuip hebt. Die vraag laat zich bij Mart Nijen Es al vrij snel beantwoorden als hij een solo mag geven. “Wat een beest hè?” is de retorische vraag die Jan Hoving het publiek toewerpt. En ook met Sem Christoffel zit het meer dan snor, zo blijkt als hij muzikaal even op de voorgrond mag treden.

Wel een beetje een vreemde combinatie om Vandenberg op zijn 63e zo te zien spelen met een stel jonkies (zanger Jan Hoving zit er qua leeftijd een beetje tussen in), maar het werkt prima. De conclusie kan al met al alleen maar zijn dat we deze avond getuige waren van een geweldig optreden van een topband met inmiddels twee uitstekende albums.