Jonathan Wilson-Rare Birds

Muzikant en multi-instrumentalist Jonathan Wilson is een hippie. Of tenminste, zo ziet hij er uit. Ook zijn muziek staat te boek als hippie- en folk muziek. Ietwat los van de grond, eigenlijk. Zijn voorkomen en muziekstijl worden wellicht verklaard door zijn thuishaven Laurel Canyon, bij Los Angeles. Dit was in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw thuishaven van onder meer Frank Zappa, John Mayall, The Doors, The Byrds, Buffalo Springfield en Canned Heat. Het is de plek waar de countercultuur als anti-establishment beweging voet aan de grond kreeg. Anti Vietnam. Anti gevestigde orde. Anti alles eigenlijk. Behalve natuurlijk anti peace, drugs en vrije seks.

Ik ben geen uitgesproken fan van hem (op mijn leeftijd ben je helaas geen fan meer, hooguit een consument) maar ik ben wél in het bezit van zijn twee uitgebrachte albums Fanfare en Gentle Spirit. En dat niet alleen: ik draai ze ook geregeld. Misschien komt dat omdat hij geen muziek maakt die heel uitgesproken en direct toegankelijk is. Je kunt ook zeggen: zijn muziek kent een enorme rijkdom en verveelt eigenlijk nooit. Ik leerde Wilson kennen via het onvolprezen radiostation Radio Paradise, waarop regelmatig het nummer Desert Raven voorbij kwam. Dit nummer zou verplichte kost moeten zijn in elke anti-stress therapie.

Nu heeft hij zijn derde album uitgebracht: Rare Birds. Tja, what’s in a name? Hoewel: het schijnt dat Wilson een beetje een hekel begon te krijgen aan zijn reputatie als hippie muzikant. Hij besloot dat zijn muziek anders moest, moderner vooral. Vocoders, drumcomputers en samples erin en op naar een nieuwe benadering.

Maar dat is hem niet gelukt. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Op dit album is zijn muzikale stijl niet wezenlijk veranderd ten opzichte van zijn vorige albums. Dat betekent wederom een keur aan instrumentatie, fraaie arrangementen en volop hogere sferen. En welke invalshoek hij ook kiest – pop, ballad of country-: op alle nummers word je vroeger of later zijn eigen universum ingetrokken. Het begint al in het openingsnummer Trafalgar Square. Figuren uit Laurel Canyon worden erbij gehaald. Een dromerige intro (Pink Floyd!) wordt gevolgd door een typische gitaarbrom (Norman Greenbaum!). Peace en love en het loskomen van de realiteit, of tenminste het verlangen daarnaar zijn nooit ver weg. Dit komt prachtig tot uitdrukking in nummers als het prachtige Sunset Boulevard en in het titelnummer: “We were rare birds , we made magic on some fallen star, and we were perfectly timeless, working, loving and losing our fear”.

Conclusie: ook in de magische wereld van Rare Birds is het weer heel goed toeven. Inmiddels dus ook aangeschaft. Weet je wel.