Artiest: Ghost
Album: Prequelle
Release: 1 juni 2018
Label: Loma Vista
Van alle bands die op deze aardkloot rondwaren, mag de Zweedse heavy rockformatie Ghost wel een van de merkwaardigste genoemd worden. Steevast verstopt achter satanische en anderszins enge maskers hebben zij een uitstraling waarvan de gemiddelde horrorclown nachtmerries zou krijgen. De bandleden heten Nameless Ghouls en de zanger heet nu Cardinal Copia, daar waar hij eerder door het leven ging als respectievelijk Papa Emeritus I, II en III. Onnodig te zeggen dat Satan, hel en verdoemenis de favoriete thema’s zijn. Het idee achter dit geheimzinnige gedoe (de bandleden zijn echt onbekend!) is dat het beleven van een optreden een soort van religieuze ervaring is. Zij buiten dit idee tot het uiterste uit. En een beetje mysterie is commercieel natuurlijk ook best interessant. Helaas is de zanger inmiddels wel ontmaskerd, maar we doen stiekem net of we dit niet weten. Tsja, zulke gekkigheid hadden we sinds, pak hem beet, Kiss niet meer meegemaakt. Ghost heeft op 1 juni 2018 een nieuw album “Prequelle” dit ondermaanse in geslingerd.
Zo’n band. Die bullshit. Daar heb ik niks mee op. Dus album even opzetten en direct weer uit.
Dacht ik.
Want wát wordt de smerigheid op dit album verraderlijk smakelijk opgedist!
Het eerste nummer heet Ashes. Zo’n eng onderkoeld plagerig kinderkoortje (“nènènènènè”, van de Rolo reclame met die olifant:). Angstvallig houd je in de gaten of je versterker niet ineens gaat bewegen of bloed begint te spugen. Maar wat volgt is een mix van jaren 80 poedelhaar hardrock vermengd met, zeg, Iron Maiden en Metallica. Het gaat furieus tekeer maar tegelijkertijd bevatten de nummers zonder uitzondering hele fraaie en toegankelijke melodielijnen. Ze nestelen zich in je kop en gaan er niet meer uit. Orgel, piano en strijkers geven hier en daar nog eens een extra boost aan de sacrale sfeer, bijvoorbeeld in Pro Memoria. En welja, in het instrumentale geweld van Miasma valt zomaar even ineens een saxofoon in. Helvetesfonster gaat dan wel over de vensters van de hel, maar het zou net zo goed over een sprookjestuin kunnen gaan. Bij dit alles heeft Cardinal Copia een verrassend zachtaardige, poppy stem. Het schijnt dat Abba (!) een van de inspiratiebronnen is van de band, en verdomd, dat is te horen.
Er is geen ontkomen aan. Langzaam word je meegezogen. Ik geef het maar toe, ik ben bezeten. Om in occulte termen te blijven: de pest is dat ik voor de bijl ga. Ik vind het niet eens erg.
Griezelig goed.