Een Spaans zonnetje in het Haagse Zuiderpark
Nat
De keuze valt op Eskorzo omdat dit een relatief onbekende band is die muzikaal interessant lijkt en die nog een toekomst lijkt te hebben. Dit in tegenstelling tot het gros van de artiesten op Parkpop die al een heel verleden met zich meetorsen of zelfs al opereren in de nadagen van hun loopbaan.
Het is nog even zoeken naar de ingang. Bij de ingangspoortjes doet de security zijn werk en al snel ben ik binnen. Er hangt een welhaast ondragelijke stank. Zo’n geur van gestikt gras, te vergelijken met de geur die vrijkomt als je na zes weken vakantie je tent van het gras haalt. En de man bij de fietsen had gelijk. Nog niks gezien en nu al zeiknatte voeten. Ik heb zelfs nog geen drankmuntjes. Die eerst maar halen. Na het afrekenen verwijst het loketmeisje me naar weer een ander loket waar ik een stempel kan halen. Hiermee kan ik dan aantonen dat ik ouder dan 18 ben en dus alcohol mag kopen. Vol ongeloof hoor ik haar aan. Doet ze dat om me te vleien met mijn 51? Is het een zieke grap? De doorgedraaide controlecultuur? Niettemin besluit ik erop te gokken dat zonder stempel ook wel te zien is dat ik alcohol mag. Die gok blijkt terecht. Binnen no-time is het eerste biertje probleemloos aangeschaft en loop ik richting het podium waar het allemaal staat te gebeuren.
Parkpop profileert zich als een familiefestival. Muzikaal allemaal netjes binnen de randjes, zo lijkt het (hoewel schijn bedriegt zoals later blijkt). Er lopen veel (vooral hele hippe) gezinnetjes rond, tussen de ballen, nozems, rockers, hipsters en zeilmeisjes. Een regelrechte afspiegeling van de maatschappij zogezegd. Ten slotte staat nu ook vast dat het aantal mensen zónder tatoeage definitief in de minderheid is. Het terrein wordt verder opgesierd met de onvermijdelijke standjes met vreterijen, flutzonnebrillen, petjes en andere prullaria.
Onbekend
Maar goed, de formatie Eskorzo, dus. Wat weten wij van deze band? Niet veel eigenlijk. Het is een zevenkoppige Spaanse formatie die volgens de site van Parkpop opzwepende Spaanstalige latin/ska/ rock/punkmuziek brengt met een maatschappijkritische tint. Ze zouden met succes in het voorprogramma hebben gespeeld van weer een andere band die ook niemand kent. Maarre.. Spaanstalig dus. Lekker authentiek maar niet te verstaan. Hun eigen website is ook volledig Spaanstalig, helaas. Dan moet de universele taal van de muziek zijn werk maar doen.
Aangekomen bij het podium, is de band is nog niet begonnen. Het aanwezige publiek zit en ligt vooral en kijkt zonder enige gedachte wat om zich heen. Ik krijg de associatie met een kudde koeien. Plots klinkt er een luchtalarm. De band komt op en start. Het publiek ontwaakt uit zijn lethargie. De onbetwiste blikvanger van de band is de charismatische zanger. Hij draagt rode balschoentjes, ziet eruit als een jonge versie van Fidel Castro en maakt voortdurend gebedsgebaartjes. De andere opvallende figuur is de kale bassist die eruit ziet als eh… een bassist, met zo’n onverstoorbare “you don’t fuck with me” blik. Afwisselend aan de flanken en midvoor staan de twee koperblazers. Inderdaad is de muziek opzwepend , uptempo en zonnig met veel ruimte voor de blazers en percussie. De maatschappijkritische teksten moeten maar voor waar worden aangenomen. De band heeft er duidelijk zin in en doet zeer zijn best. Als er dan toch een vergelijking gemaakt moet worden: de muziek valt nog het beste te omschrijven als Manu Chao op speed. Het publiek vooraan gaat prompt uit zijn dak, springt tegen elkaar aan als zat het in botsautootjes. De omstanders hoeden zich voor geamputeerde tenen. Na drie kwartier ska/latin/reggae op hypertempo is het alweer voorbij. “God bless you” zegt de zanger. Dat was dan nog net te begrijpen. Hoe dan ook: één zieltje hebben ze inmiddels gewonnen.
Muur
Tevreden wil ik me door de drek een weg naar de uitgang banen als ik onderweg per ongeluk tegen een gitaarmuur aan loop. Die blijkt opgetrokken te zijn door de formatie van Marky Ramone, Marky Ramone’s Blitzkrieg geheten. Van muziek is hier niet echt sprake. Het is een regelrechte geluidstsunami. Geen idee waar het ene nummer over gaat in het andere. Wel is hun Leitmotiv te ontwaren in alle herrie. (Die) l(L)uid(t) samengevat: “I WANNA ROCK/I WANNA ROCK/I WANNA ROCK”.
Waarvan akte.