Kensington – Control

De band Kensington uit Utrecht wordt op dit moment beschouwd als “de grootste band van Nederland”. Een band van internationale allure die moeiteloos de Ziggodome vol weet te krijgen en die ook het ene na het andere gouden album uitbrengt. Hun laatste wapenfeit is het album “Control”, dat eind oktober 2016 is verschenen. Ik denk dat ze hiermee hun succes wel kunnen vasthouden, als ik de nummers op dit album vergelijk met hun grootste succesnummers. Maar begrijpen doe ik het niet.

Laat ik beginnen met wat positieve dingen. Kensington bestaat uit vier muzikanten die volgens mij echt wel wat kunnen. Daarnaast hebben ze een makkelijke hand van componeren. En de aftrap op het album met “Do I Ever”, een lekker uptempo nummer, is vooral oké. Dat was het positieve deel wel zo ongeveer.

Want gaandeweg het album vraag ik me af waar ik naar luister. Echte muziek is het eigenlijk niet. Het lijkt meer op een concept, een idee, een formule, een bedenksel. Zoals het bij de Starbucks niet echt gaat om koffie maar om het idee van koffie. “Echo, galm en stadioneffecten op voluit en gaan met die banaan”. Zo moet het tijdens de opnames zijn gegaan.

Gevolg is dat alle nummers emotioneel dood slaan en elke vorm van soul ontberen. Zelfs de rustige nummers zoals “Storms” lijden hier aan. Uiteindelijk ging ik me dan ook aan alles ergeren, vooral aan de eendimensionale zang van Eloi Youssef. Die ergernis bereikte op de afsluiter ”St. Helena” een hoogtepunt (of dieptepunt, zo u wilt). Subtiel als een intercity, veel geschreeuw en een overdosis aan misplaatste dramatiek.

Kensington kan leuke nummers componeren maar ze zouden niet door Kensington gespeeld moeten worden.