Van dromen komen dromen – interview met Wende Snijders

Daar toog uw verslaggever enigszins nerveus naar de ruimte waar het 15 minuten durende gesprek met Wende Snijders zou plaatsvinden. Gingen er geen geruchten dat zij in een volstrekt eigen universum leeft en daarbij ook nog eens tamelijk onbestuurbaar zou zijn? Dat het gesprek alle kanten op kon gaan, behalve de kanten die menig ondervrager voor ogen had? Kortom, alle ingrediënten voor een onmogelijk gesprek.

Rookvrij

Wat hij echter treft is een vriendelijke, welbespraakte muzikante die weet wat ze wil en die ook nog eens een ambachtsvrouw blijkt te zijn in plaats van louter een zweverig type. Vandaag precies vijf jaar rookvrij zit ze met een glas kruidenthee tegenover mij. Ze vertelt over de plaats die muziek in haar leven inneemt en over de chaos in haar hoofd.

Ze vertelt dat muziek maken voor haar een manier is om een verhaal over het voetlicht te brengen. Zelf als consument muziek beluisteren is er niet bij. En de hele dag in huis lekker lopen zingen ook niet. Maar muziek maken, dansen, acteren en schilderen zijn voor haar essentieel. “Het zijn manieren om mij uit te drukken”. Ze heeft eigenlijk geen idee waar die behoefte vandaan komt. “Ik heb dat eigenlijk als kind altijd al gehad”, zegt ze. Haar familie legde haar in elk geval geen strobreed in de weg. Die vonden het ook geen enkel bezwaar dat ze naar de Kleinkunstacademie ging.
Hoewel haar muziek wellicht niet onder één noemer te vangen is, zit er wel degelijk een rode draad in haar werk. “Van dromen komen weer dromen. Van iets doen, komt een vraag en ik neem die vraag serieus.” Eigenlijk wil ze alleen trouw zijn aan haar verlangen een verhaal te vertellen op muziek. En welk genre hiervoor gebruikt wordt, maakt eigenlijk niet uit. Een genre is alleen maar een compositorisch middel.

Geen idee

Wende heeft nooit gedacht dat ze chansonnière zou worden. Opgevoed met liedjes van onder andere Bette Midler en Roxette leek het aanvankelijk een hele andere kant op te gaan. Maar op de Kleinkunstacademie raakte ze sterk beïnvloed door Brel, Brecht en Weil. Altijd had zij het verlangen om een eigen show te maken. Dat leidde uiteindelijk tot een theaterconcert met chansons uit de jaren 50 en 60. Dat werd een enorm succes maar: “achteraf had ik eigenlijk geen idee waar ik mee bezig was.”
Niet om aan te zien

In haar tweede programma wilde zij ook in andere talen zingen. Tenslotte waren de chansons niet zozeer de reden om op het podium te staan. Bovendien werd zij ook niet goed van de jaren 60 nostalgie en de stoffigheid die om het chanson ging hangen. “Het werd fucking niet om aan te zien.” Een van de weinigen die nu haar goedkeuring kan verkrijgen, is Stromae. “Hij is eigenlijk weer de eerste die op een eigentijdse manier een verhaal op muziek weet te vertellen. Het gaat over eenzaamheid, verliefdheid, over de dood, over jou en mij, over nu.”

Door de behoefte om te veranderen, is ze eigen liedjes gaan schrijven en ze belandde daarbij in het clubcircuit waar ze altijd al benieuwd naar was. De volgende droom ontstond na haar album No. 9. “Ik wilde weten hoe elektronica werkt. Daartoe ben ik naar Berlijn gegaan”. En bij Schuberts “Die Winterreise” (waar ze voor gevraagd werd) kreeg ze weer repertoire van een ander in handen dat ze te gek vond. “En nu ben ik zo ver dat ik op mijn volgende album de diversiteit van zowel het performen als de chansons, de elektronica, de klassieke muziek en de popmuziek wil omarmen.”

Chaos

Haar muziek en haar persoon kunnen behoorlijk intens overkomen maar Wende kan daar zelf eigenlijk geen oordeel over vellen. Het is in elk geval geen maniertje, zo bezweert ze. “Maar ik ben wel gefocust. Het leven is al chaotisch genoeg!” Tegenwoordig wordt ze gelukkig steeds minder door chaotische gedachten overspoeld. De kunst om hiermee om te gaan, is ze nog steeds aan het verfijnen. De belangrijkste remedie is: zich terug trekken. Dat is ook de reden dat ze tijdens het schrijfproces graag alleen is. Er moet eerst materiaal gemaakt zijn. Later in de studio kan dan samen met haar medemuzikanten verder aan een soundidee worden gewerkt. “Het hele maakproces moet ik alleen zijn omdat dan mezelf beter kan horen denken.”

U ziet het: een gesprek met beide voeten aan de grond. Muziek maken is een ambachtelijke zaak. Na afloop van het interview weet ze nog vrolijk uit te brengen: ”dat viel wel mee toch?!”